Scifart: Ο Δράκος που καίει με Τέχνη

Scifart: Νεκρά projects, τεχνολογικά απομεινάρια και το προσωπικό Σύνταγμα της δημιουργίας

Σε μια εποχή που η πλειοψηφία των visual artists επαναλαμβάνει trends, presets και ωραιοποιημένες εικόνες χωρίς ιδιαίτερο βάθος, ο Scifart – Δράκος ξεχωρίζει. 

Δεν κάνει εικόνες για τα likes. Δεν ακολουθεί ρεύματα. Δημιουργεί έργα που κουβαλούν ένταση, συναίσθημα και προσωπικό βίωμα. Κάθε του project είναι ένα σχόλιο – πολιτικό, κοινωνικό ή υπαρξιακό – και πάνω απ’ όλα ειλικρινές. Το 3D για εκείνον δεν είναι απλώς εργαλείο, αλλά γλώσσα έκφρασης. Μια γλώσσα που χρησιμοποιεί για να αποκαλύψει, να προκαλέσει και να αφηγηθεί.

Παρά τη low profile διαδικτυακή του παρουσία – δεν έχει κανονική φωτογραφία προφίλ, ούτε αληθινό ονοματεπώνυμο – μετρά πάνω από 10.000 ακόλουθους στο Instagram και έργα του έχουν εκτεθεί σε μουσείο στην Ιαπωνία και στο εμβληματικό Burj Al Arab στο Ντουμπάι.

Ο Scifart δεν είναι απλά ένας ακόμα 3D designer. Είναι ένας δημιουργός που έχει βρει στο 3D το ιδανικό του μέσον – και το επαναπροσδιορίζει κάθε φορά.

Η φιλοσοφία πίσω από το design

“Όλα τα σχέδια που γίνονται με μεράκι και ψυχή by default συνιστούν statement” μου εξηγεί. Και πράγματι, κάθε έργο του είναι μια δήλωση, ένας σχολιασμός, ένας προβληματισμός.

Η δουλειά του δεν είναι απλώς αισθητικά ελκυστική – αν και σίγουρα είναι, με την ιδιαίτερη παλέτα χρωμάτων και την εξαιρετική προσοχή στη λεπτομέρεια. Είναι βαθιά προσωπική, σχεδόν αυτοβιογραφική.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα το έργο Keinzeit με τα φουτουριστικά, σχεδόν σαν wearable art αθλητικά γυαλιά, το οποίο ξεκίνησε ως design challenge αλλά κατέληξε σε κάτι πολύ πιο προσωπικό: “Όλα μου τα σχέδια είναι αυτοπορτραίτα” μου λέει. Στο μοντέλο που σχεδίασε έδωσε λεύκη, ένα νόσημα του δέρματος που έχει και ο ίδιος. “Δεν είναι απλώς ένα 3D render, είναι καθρέφτης”.

Η άρνηση του συμβιβασμού

Εκεί που ο Scifart ξεχωρίζει από τους περισσότερους δημιουργούς είναι στην αταλάντευτη άρνησή του να συμβιβαστεί με τις επιθυμίες άλλων. “Δεν έχω υπηρετήσει ποτέ τα όνειρα κανενός, ούτε στο ελάχιστο” δηλώνει κατηγορηματικά. “Πρώτα θα ψοφήσω και μετά η νόησή μου θα εργαστεί υπό άλλου την αιγίδα”

Αυτή η αδιαπραγμάτευτη στάση τον οδήγησε κάποτε σε μια βαθιά “ηθική κρίση” που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει τον σχεδιασμό για δύο ολόκληρα χρόνια. Όταν επέστρεψε, το έκανε με ένα νέο σύστημα κανόνων που τον διέπει μέχρι σήμερα – ένα προσωπικό “Σύνταγμα” που καθοδηγεί κάθε του δημιουργία.

Τέχνη με σκοπό

Τα έργα του Scifart είναι εντυπωσιακά όχι τόσο οπτικά όσο εννοιολογικά. Και αυτό είναι που προσδίδει περισσότερο βάρος. 

Στο project, Sucker v.R1 προτείνει μια λύση για την επαναχρησιμοποίηση πλαστικών φανερώνοντας έτσι την οικολογική του σκέψη ενώ στο Smocut, ένας βιομιμητικός πνεύμονας που αρρωσταίνει με το κάπνισμα, προσφέρει μια αιχμηρή κριτική στην κουλτούρα του καπνίσματος και εμπνέεται από προσωπικά βιώματα, καθώς το κάπνισμα και το αλκοόλ “σχεδόν σκότωσαν τον μικρό του αδερφό” και η μητέρα του αρνείται να το κόψει.

Scifart_ Sucker v.R1 και Smocut

Μιλώντας μαζί του, κατάλαβα ότι έχει θυμό – καλοδουλεμένο, δομημένο που μπαίνει στο έργο του με πάθος.

“Με εκνευρίζουν διάφορα, και καμιά φορά γίνομαι αιχμηρός” παραδέχεται. Το design του λειτουργεί συχνά σαν “χαστούκι” – μια αφύπνιση για κοινωνικά και περιβαλλοντικά προβλήματα που τον απασχολούν βαθιά.

Και αν όλα αυτά ακούγονται “βαριά” ο ίδιος έχει πάντα χώρο για χιούμορ. Το Splooch η φανταστική του υδρο-συσκευή που “λύνει την κρίση του νερού” με ψευδοεπιστημονικές εξηγήσεις και αμφίβολες παρενέργειες (“θες να σου φυτρώσουν τρίχες σε περίεργα σημεία;”), είναι ένα σατιρικό σχόλιο στον «εφευρέτη-σωτήρα» που κάνει πως τα ξέρει όλα.

Το Picum σατιρίζει τα dating apps: δεν δείχνει το ταίρι σου, απλώς σε φέρνει κοντά. Ο αλγόριθμος δουλεύει, αλλά τελικά ο άνθρωπος κάνει το λάθος… και ίσως έτσι βρίσκει την αλήθεια. Με χιούμορ και μια γλυκιά δόση δυστοπίας, ο Scifart μας θυμίζει ότι η αγάπη δεν χωράει σε swipes.

Scifart_ Splooch και Picum

Τεχνολογία και σχόλιο

Αγαπά την τεχνολογία – την ερευνά, την ανατέμνει, τη σχολιάζει. Οι συσκευές του είναι devices for human confusion: άλλοτε σαρκάζουν την κοινωνική μας αφέλεια, άλλοτε θεραπεύουν προσωπικούς του θυμούς, κι άλλοτε επιτίθενται σε κοινωνικά μοτίβα και τεχνολογικά fails.

Σε ένα από τα πιο ιδιαίτερα του projects, δημιούργησε μια συσκευή βασισμένη στο Johnny Mnemonic, την cult ταινία που του άνοιξε τα μάτια στην ιδέα της μηχανής-φορέα μνήμης. Το αποτέλεσμα; Ένα βιο-μηχανικό concept όπου η αποθήκευση δεδομένων γίνεται σε μύκητες και η μόνη διαγραφή είναι η καύση του ίδιου του σώματος του fungus.

Δεν χωράει αμφιβολία: οι ιδέες του θυμίζουν Cronenberg, αλλά αγγίζουν πολύ σύγχρονα θέματα.

Μεταξύ τέχνης και λειτουργικότητας

Αν και αρνείται να κατηγοριοποιηθεί. “Δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν είμαι μηχανικός” δηλώνει με συνέπεια, κινείται με άνεση ανάμεσα στην conceptual art και το industrial design, αντλώντας υλικό από την τεχνολογία, τη σάρκα, την επιστημονική φαντασία και την καθημερινή εμπειρία. 

Ταυτόχρονα, σχεδιάζει πάντα με γνώμονα τη λειτουργικότητα και την κατασκευή – κάποια από τα έργα του έχουν ήδη κατασκευαστεί στην πραγματικότητα ως “semi-functional prototypes”.

“Άμα υπήρχε κάποιος να φτιάχνει αυτά που θέλω να δω, θα ήμουν όντως βοσκός ή ψαράς” μου εξηγεί. “Αλλά επειδή δεν τα σχεδιάζει κανείς και θέλω να τα δω μπροστά μου, τα φτιάχνω εγώ ο ίδιος.”

Δημιουργική Διαδικασία

Η προσέγγιση του στη δημιουργική διαδικασία είναι μεθοδική και βαθιά προσωπική. “Σε όλα δίνω βάρος, από την αρχή μέχρι το τέλος” αναφέρει, εξηγώντας γιατί η παραγωγή του είναι τόσο προσεκτικά επιμελημένη και προσωπική. “Δεν έχω δει ποτέ τίποτε ωραίο να προκύπτει τυχαία” τονίζει, υπογραμμίζοντας την αξία που δίνει στην ενσυνείδητη δημιουργία.

Ο καλλιτέχνης εργάζεται ταυτόχρονα σε ένα μεγάλο project που εξελίσσεται εδώ και χρόνια, παράλληλα με μικρότερα έργα που παρουσιάζει δημόσια.

Τα προσεγγίζει με σειρά χρονικής προτεραιότητας, χωρίς ποτέ να θέτει deadlines. Όταν ολοκληρώνει ένα έργο, το θεωρεί “σαν νεκρό” και σταματά να τον απασχολεί – δεν το ξανακοιτάζει ποτέ, ούτε επιστρέφει στα ίδια θέματα. Παρ’ όλα αυτά, διατηρεί μια βαθιά σύνδεση με κάθε δημιουργία του: “Πάντα μου ανήκουν, παιδιά μου είναι, νεκρά όμως.”

Η τρέχουσα καλλιτεχνική του φάση χαρακτηρίζεται από “problem-solving και εσωτερικές ανακλάσεις”, αποτελώντας εξέλιξη μιας προηγούμενης περιόδου που είχε περισσότερα δυστοπικά στοιχεία. Αυτή η συνεχής μεταμόρφωση αποτυπώνει τη ζωντανή διαδρομή ενός δημιουργού που αρνείται να μείνει στατικός.

Ο Δράκος πίσω από το έργο

Η επιλογή του ψευδωνύμου “Δράκος” δεν είναι τυχαία. “Είναι η αλήθεια μου” εξηγεί. Και προσθέτει ότι το επέλεξε “Ώστε όσοι φοβούνται να μην μπουν καν στον κόπο, και όσοι δεν φοβούνται, να ξέρουν με τι έχουν να κάνουν”.

Αυτή η προσέγγιση χαρακτηρίζει συνολικά τη στάση του απέναντι στη δημιουργία και τη ζωή. Δεν ενδιαφέρεται να αρέσει σε όλους ή να ακολουθεί τις τάσεις της αγοράς. Αντίθετα, παραμένει πιστός στη δική του αισθητική, στη δική του “νόηση” όπως την αποκαλεί.

Πέρα από τις ετικέτες: Ο δημιουργός που αρνείται να κατηγοριοποιηθεί

Σε μια εποχή όπου οι περισσότεροι δημιουργοί αναπαράγουν μόδες και τάσεις, ο Scifart ξεχωρίζει για την αδιαπραγμάτευτη προσήλωσή του στο προσωπικό του όραμα. Κάθε έργο του είναι προέκταση του εαυτού του – των πεποιθήσεων, των αξιών και των εμπειριών του. Δεν ακολουθεί, δε συμμορφώνεται και δε δημιουργεί για να εντυπωσιάσει. 

Αν και κινείται ανάμεσα στον sci-fi βιομηχανικό σχεδιασμό και την εννοιολογική τέχνη η δουλειά του δεν κατατάσσεται εύκολα, γιατί γεννιέται από μια αυθεντική και εντελώς προσωπική ανάγκη έκφρασης.

Αυτό είναι ο Scifart, ένα σπάνιο είδος: ένας καλλιτέχνης-σχεδιαστής που σχολιάζει, επιτίθεται και πονάει. Και ίσως, αυτό είναι που χρειαζόμαστε περισσότερο σήμερα: λιγότερους influencers και περισσότερους Δράκους..

Δείτε περισσότερα από τα έργα του στο ArtStation και στο Instagram

---