Μπουκάροντας στo Mascista: Ένα ντου στα άδυτα ενός ξεχωριστού animation studio
Από την Ιφιγένεια Αυγερινού
Ένα καλοσχεδιασμένο κολάζ από 3D artists, animators και ονειροπόλους δημιουργούς – αυτό είναι το Mascista Animation Studio.
Με αφορμή μια αγγελία για 3D artist που γνωρίζει Blender cloth simulation (ναι, κάτι τόσο συγκεκριμένο!), προσέγγισα τον Πάνο Ξενάκη στο Instagram για μερικές ερωτήσεις σχετικά με το studio. Ο Πάνος, ανοιχτός σε μια συζήτηση, με κάλεσε στον χώρο τους και έτσι αποφάσισα να χωθώ στα ενδότερα ενός από τα πιο ιδιαίτερα και δημιουργικά γραφεία της πόλης!
Ο χώρος και η ατμόσφαιρα
Μπαίνοντας στο στούντιο, το πρώτο που παρατηρεί κανείς είναι η ιδιαίτερη ηρεμία που επικρατεί. Ο φωτεινός, σχεδόν ενιαίος χώρος, με τα ξύλινα workstations να φιλοξενούν εργαζόμενους απορροφημένους στη δουλειά τους, θυμίζει περισσότερο βιβλιοθήκη πανεπιστημίου παρά επαγγελματικό στούντιο. Στις οθόνες διακρίνεται το Blender – πλέον το βασικό εργαλείο του στούντιο – και διάφορα projects σε εξέλιξη.
Στην ανοιχτή κουζίνα, οι εργαζόμενοι μπορούν να τρώνε όρθιοι ή καθισμένοι πάνω στους πάγκους. Τα διάφανα κουτιά των desktops με τα πολύχρωμα LEDs, που με μαγνητίζουν, προσθέτουν μια φουτουριστική πινελιά στον κατά τα άλλα λιτό χώρο.
Οι άνθρωποι πίσω από τη Mascista – Ένα επιχειρηματικό παράδοξο
Η Mascista έχει ένα παράδοξο business model που όλοι οι επιχειρηματικοί γκουρού θα έβρισκαν εξωφρενικό: ΠΕΝΤΕ συνιδρυτές με ΙΣΟΤΙΜΟΥΣ ρόλους και οριζόντια ιεραρχία! Κάτι σαν το συγκρότημα των Beatles, αλλά με έναν έξτρα Ringo! Εδώ που τα πράγματα συνήθως μπλέκουν με δύο συνιδρυτές, αυτοί το πήγαν στο επόμενο επίπεδο. Παράτολμο; Μάλλον. Αδύνατο; Κι όμως, δουλεύει!
Ξεκίνησαν ως έξι freelancers που συστεγάζονταν στου Ψυρρή (ένας έφυγε στην πορεία), και σταδιακά μεταμορφώθηκαν από κολεκτίβα σε εταιρικό σχήμα.
Στην επίσκεψή μου κουβέντιασα με δύο από τους πέντε ιδρυτές: τον Πάνο Ξενάκη και τον Κωνσταντίνο Δέμη. Ο Πάνος εκπέμπει ένα δημιουργικό νεύρο και μια προστατευτική στάση απέναντι στο στούντιο. Είναι άμεσος και ξέρει ακριβώς τι θέλει. Ο Κωνσταντίνος αποτελεί μια ήρεμη δύναμη – φωτεινός, μειλίχιος, με απαλή φωνή και κινήσεις. Εξηγεί με λεπτομέρειες και φαίνεται βαθιά αφοσιωμένος στους συνεργάτες και την εταιρεία.
Οι δύο τους λειτουργούν σαν συμπληρωματικοί πόλοι. Μιλούν ο ένας σε συνέχεια του άλλου, διαφορετικοί και όμως τόσο ταιριαστοί – σαν αυτοσχεδιαστική μουσική συμφωνία.
Το εντυπωσιακό; Aν και ήρθα χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα ερωτήσεων (δεν είχαν ιδέα τι θα τους ρωτήσω), ήταν εξαιρετικά υπομονετικοί, φιλικοί και ανοιχτοί. Ακόμα κι όταν επαναλάμβανα παρόμοιες ερωτήσεις, απαντούσαν με τον ίδιο ενθουσιασμό και λεπτομέρεια.
Η δημιουργική φιλοσοφία
“Ξεκινήσαμε σαν κολεκτίβα – Έξι δημιουργοί, που ο καθένας έχει τις δικές του προσλαμβάνουσες, τη δική του θεώρηση για την τέχνη, για το animation, για το οτιδήποτε,” εξηγεί ο Ξενάκης.
“Αυτό είναι η δύναμη και η αδυναμία μας ταυτόχρονα. Το θετικό είναι ότι δεν είναι ένας για να δημιουργήσει πολύ αυστηρό ύφος ή κατεύθυνση στο πώς θα γίνουν τα πράγματα. Είναι αρκετά πολυσυλλεκτικό.”
Αυτή η πολυφωνία αντανακλάται και στον τρόπο που αναλαμβάνουν τα projects: “Πλέον στο γραφείο δουλεύονται δύο, τρία ή και τέσσερα projects ταυτόχρονα. Οπότε αυτός που αναλαμβάνει ή που παίρνει τις αποφάσεις είναι αυτός που κάνει lead το project εκείνη τη στιγμή.”
Η Mascista εξελίσσει το δημιουργικό της προφίλ, επεκτείνοντας τους ορίζοντές της πέρα από τη διαφημιστική βιομηχανία, με την οποία συνεχίζει να διατηρεί σημαντικές συνεργασίες.
“Ο βασικός μας στόχος από τότε που συναντηθήκαμε ήταν η δημιουργία ταινιών, σειρών και τέτοιου είδους content που μας ταίριαζε και προτιμούσαμε,” τονίζει ο Ξενάκης. “Η φυσική εξέλιξη της εταιρείας μάς οδήγησε να διευρύνουμε το φάσμα των δημιουργικών μας δραστηριοτήτων προς αυτή την κατεύθυνση.”
Τεχνολογία, εργαλεία και Blender revolution
Τα τελευταία δύο χρόνια, το στούντιο έκανε μια τολμηρή αλλαγή στο pipeline του: αποχαιρέτησε το Maya και αγκάλιασε το Blender ως βασική του πλατφόρμα. “Με το Blender μπορείς να κάνεις σχεδόν τα πάντα” εξηγεί ο Ξενάκης. “Φυσικά, χρησιμοποιούμε και ZBrush, και αν χρειαστεί λίγο Houdini. Εμείς είμαστε ένα character animation-oriented στούντιο. Δεν είμαστε motion design γραφείο, ούτε VFX στούντιο καθαρά.”
Εντυπωσιακό είναι ότι ΟΛΟΙ στο στούντιο έχουν κάνει τη μετάβαση στο Blender. “Εδώ αυτή τη στιγμή είναι η βασική μας πλατφόρμα. Το χρησιμοποιούμε όλοι.”
Και όταν ρώτησα αν γνώριζαν από πριν ή αναγκάστηκαν να μάθουν, ο Ξενάκης τόνισε: “Υπήρχαν character animators που δούλευαν αποκλειστικά Maya. Αλλά αν όντως ξέρεις να κάνεις animation, το να αλλάξεις εφαρμογή δεν σημαίνει κάτι.”
Η περιβόητη παρουσίαση του team και η προσέγγισή τους στην Τεχνητή Νοημοσύνη
Μια από τις πιο ιδιόμορφες πινελιές στην ψηφιακή παρουσία της Mascista είναι η σελίδα του team στο site τους. Αντί για τις συνηθισμένες corporate φωτογραφίες με σταυρωμένα χέρια και επαγγελματικά χαμόγελα, η ομάδα παρουσιάζεται σαν… θίασος, με πολύχρωμα κοστούμια και props!
“Εσύ σκέφτηκες την παρουσίαση της ομάδας στο site;” ρώτησα τον Πάνο.
“Ο Κωνσταντίνος κυρίως ασχολήθηκε με αυτό,” απάντησε. “Η αρχική ιδέα ήταν να κάνουμε φωτογράφιση για το site. Η φωτογράφος πρότεινε να τις δουλέψουμε μετά με AI.”
Ο Ξενάκης παραδέχτηκε ότι αρχικά η ιδέα δεν τον ενθουσίαζε: “Εγώ είμαι πολύ πιο formal. Δηλαδή θα έβγαζα κάτι σαν…” (και σταυρώνει τα χέρια του σαν τυπική επαγγελματική φωτογραφία για Linkedin). “Αλλά ναι, ok. Μετά μπήκα κι εγώ στο καλαμπούρι!”
Απευθυνόμενος στον Κωνσταντίνο λέει γελώντας, “η Ιφιγένεια έχει μεγάλη απορία γιατί διάλεξες να βάλεις μια φούσκα πίσω από εμένα! Κάναμε διάφορους συνειρμούς και καταλήξαμε ότι μάλλον ήθελες να απεικονίσεις τον εγωισμό μου!”
Ο Δέμης αρνείται με χαμόγελο: “Όχι, δεν είναι αυτό. Δηλ, δεν θυμάμαι τώρα..”
“Μήπως είναι εύθραυστος; Γι’ αυτό;” ρώτησα.
“Όχι, είναι σκληρός τύπος!” γέλασε ο Δέμης “Πιο πολύ με το foreground ταίριαζε και το έβαλα!”
H Mascista και το Ai
Η στάση του στούντιο απέναντι στην Τεχνητή Νοημοσύνη είναι γενικά πειραματική. Ήδη δοκιμάζουν AI εργαλεία, κυρίως για style transfer και concepting. “Αυτό που κάναμε πάντα και το χρησιμοποιούσαμε πριν γίνει της μόδας, είναι να προσπαθούμε να κάνουμε style transfer,” λέει ο Δέμης. “Δηλαδή έχεις ένα footage ή μία πολύ rough σκηνή 3D. Κάνεις over paint κάποια καρέ και κάνει το AI τα ενδιάμεσα.”
Παρά τον ενθουσιασμό για την τεχνολογία, o Ξενάκης κάνει μια καίρια παρατήρηση πάνω στην ερώτησή μου σχετικά με τις μελλοντικές αλλαγές που θα επιφέρει το Αi στα προγράμματα σπουδών των εικαστικών και ψηφιακών τεχνών:
“Για μένα, να σου πω την αλήθεια, δεν με νοιάζει αν (τα νέα παιδιά) θα μάθουν Blender ή δεν θα μάθουν Blender! Αυτό που με νοιάζει είναι αν θα μάθουν σχέδιο, αν θα μάθουν σύνθεση, αν θα έχουν μια ευρύτερη παιδεία. Η εφαρμογή, το πρόγραμμα δηλαδή, δεν με απασχολεί καθόλου! Μπορεί να είναι οτιδήποτε, ακόμα και χαρτί με μολύβι!”
Ο Ξενάκης παραλληλίζει την εποχή που διανύουμε με την εποχή της Αναγέννησης: “Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες δεν έκαναν οι ίδιοι το craft — το ανέθεταν σε ομάδες, σε ολόκληρα εργαστήρια που υλοποιούσαν την ιδέα τους. Οπότε, ουσιαστικά, αυτό που ήταν κάποτε το εργαστήριο, σήμερα μπορεί να είναι το AI. Εκτελεί την ιδέα του δημιουργού, του καλλιτέχνη. Αυτό συνέβαινε ανέκαθεν. Δηλαδή, μπορείς να είσαι αρχιτέκτονας χωρίς να χτίζεις ο ίδιος.”
Ο Δέμης κάνει την κρίσιμη διάκριση μεταξύ τεχνικής δεξιότητας και δημιουργικότητας: “Αυτό που συχνά μπερδεύεται είναι το craftsmanship με τη δημιουργικότητα, ενώ είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα. Το craftsmanship είναι η τεχνική — μπορεί να κάνεις ξυλογλυπτική, να είσαι πολύ καλός στο μολύβι, στο 3D, στη φωτογραφία ή στο Blender· όλα αυτά είναι δεξιότητες, είναι crafts.
Η δημιουργικότητα όμως είναι κάτι άλλο: είναι να μην σε κατευθύνει ένα AI, ούτε οι τάσεις, αλλά να εξερευνάς μόνος σου και να καταλήγεις σε ένα αποτέλεσμα που σε καλύπτει. Δηλ είναι το craft που μας ανησυχεί ότι θα χαθεί ή το ότι ο άνθρωπος δεν θα είναι πλέον δημιουργικός; Γιατί αν σταματήσει να είναι δημιουργικός αυτό είναι ένα θέμα προς συζήτηση”
Η διαδικασία πρόσληψης, η τέχνη του feedback, και η αυτοκριτική
Η αγγελία για 3D artist με γνώσεις σε Blender cloth simulation που με οδήγησε στο στούντιο είχε μια ενδιαφέρουσα εξέλιξη.
Ο Δέμης εξηγεί γιατί δεν έχει προσληφθεί ακόμα κάποιος: “Η συγκεκριμένη θέση έχει μια πολύ συγκεκριμένη απαίτηση. Ψάχνουμε κάποιον που να παίρνει τις σκηνές που έχουν ήδη γίνει animation, να κάνει το cloth simulation σε όλες και να λύνει θέματα penetration σε κάθε σκηνή, με interaction στο περιβάλλον.
Κάποιος που κάνει φανταστικά cloth simulations για motion design δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα μας κάνει γι’ αυτή την απαίτηση. Γιατί εδώ χρειαζόμασταν κάποιον που να μπορεί να λύνει τεχνικά θέματα και να έχει εστιάσει προς τα εκεί. Αλλά δεν υπήρξε κάποιο δείγμα δουλειάς που να μας πείσει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε αυτό”
Σχετικά με το τι αναζητά σε ένα portfolio, ο Ξενάκης λέει απερίφραστα: “Προσωπικά εγώ, δεν δίνω μεγάλη σημασία στα βιογραφικά. Μπορούν να γράφουν πολλά, αλλά αυτό που μετράει για μένα είναι η δουλειά του καθενός — τι τον ενδιαφέρει, πόσο έχει επενδύσει, τι πάθος έχει, πόσο ψάχνεται να μάθει για να εξελιχθεί. Κοιτάω τις δεξιότητές του, που δεν χρειάζεται απαραίτητα να είναι ακριβώς πάνω σ’ αυτό που κάνουμε εμείς. Μπορεί να μου κινήσει το ενδιαφέρον π.χ. ο τρόπος που σχεδιάζει. Οπότε για μένα η ουσία είναι τί δείχνεις και πώς το δείχνεις.“
“Μπορεί κάποιος να έχει τελειώσει μια καλή σχολή στο εξωτερικό, να έχει πολλές περγαμηνές, και να έχει εντυπωσιακό πορτφόλιο που είναι φτιαγμένο όμως με πολύ καθοδήγηση και άπειρες ώρες ή και μήνες δουλειάς,” εξηγεί ο Ξενάκης.
“…αυτό, σε πραγματικές συνθήκες παραγωγής, σε ένα γραφείο, δύσκολα θα μπορέσει να το αναπαράξει—ειδικά σε νορμάλ χρόνους και χωρίς τόση καθοδήγηση.”
Όταν ζήτησα από τον Ξενάκη να αξιολογήσει το Instagram μου
Κι εδώ έρχεται η πιο τρελή στιγμή της συνέντευξης. Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δω πώς λειτουργεί η διαδικασία του review, ζήτησα από τον Πάνο να ρίξει μια γρήγορη ματιά στο δικό μου Instagram portfolio. Η αντίδρασή του; ΚΑΘΕΤΗ άρνηση!
“Θα δεις το δικό μου Instagram και θα μου πεις πόσο καλό είναι. Αν περνάω το πάσο,” του είπα.
–“Αν περνάς το πάσο;” απόρησε.
–“Ναι. Όπως βάζουν βαθμό σε ένα πιάτο. Κάνεις review. 1 λεπτό,” επέμεινα.
–“Ε θα το δω στο pc μετά,” προσπάθησε να ξεφύγει.
–“Όχι, τώρα. 2 λεπτά. Δεν χρειάζεται πολύ χρόνο.”
-“Δεν νομίζω ότι θέλω να μπω σε αυτή τη διαδικασία!” αρνήθηκε.
-“Γιατί;” ρώτησα.
-“Ε νομίζω ότι δεν είναι και ο σκοπός της συνάντησής μας αυτός…
-“..γι αυτό δεν πρόκειται να αξιολογήσω το προφίλ σου Ιφιγένεια! (λέει γελώντας και γελάμε όλοι μαζί)
Αργότερα κατάλαβα γιατί δεν το έκανε: Δεν παίρνει την κριτική “ελαφριά την καρδία” – θέλει να ξέρει για ποιόν σκοπό θα αξιολογήσει ώστε να είναι ακριβής σε αυτά που θα πει. Το feedback για αυτόν είναι σοβαρή υπόθεση και καλά κάνει.
(Την επόμενη μέρα όμως που έριξε μια ματιά στο Instagram, μου είπε ότι “έχω πολύ ωραία δουλειά” – και ναι, χάρηκα!)
Δουλειά σε στούντιο ή.. και όχι
Στην ερώτησή μου αν είναι σημαντικό για έναν δημιουργό να εργάζεται νωρίς σε κάποιο στούντιο για να λαμβάνει τακτικό επαγγελματικό feedback, ο Ξενάκης απαντά
“Δεν είμαι άνθρωπος των απόλυτων αποφάσεων. Ένας άνθρωπος μπορεί να έχει πάθος και όραμα και να κάνει πράγματα, δεν έχει να κάνει με κάποια «κρυφή γνώση» που θα του τη μεταλαμπαδεύσω εγώ στο γραφείο. Όλα είναι μπροστά σου, αρκεί να έχεις ενδιαφέρον και παρατηρητικότητα για να εξελιχθείς.”
Αποφεύγοντας τις απόλυτες θέσεις, τονίζει: “Δεν μπορώ να πω ‘μπες σε ένα γραφείο και όλα θα πάνε καλά’. Μπορεί να μπεις σε έναν χώρο και να συναντήσεις ανθρώπους που θα σε πάνε μπροστά, αλλά μπορεί και το αντίθετο — να σε πάνε πίσω, και σε προσωπικό και σε δημιουργικό επίπεδο” επισημαίνοντας ότι η δημιουργική εξέλιξη δεν έχει ένα μοναδικό μονοπάτι και ότι ορισμένα εργασιακά περιβάλλοντα μπορεί ακόμη και να περιορίσουν την ανάπτυξη ενός δημιουργού.
Αυτοβελτίωση
Βαθιά διορατική ήταν η απάντησή του όταν τον ρώτησα τι συμβουλή δίνει σε κάποιον καλλιτέχνη που μένει στάσιμος και δεν μπορεί να βελτιωθεί:
“Η δημιουργική δουλειά έχει να κάνει πάντα με εσένα. Εσύ μόνος σου αξιολογείς αν είσαι στάσιμος και αν θέλεις να εξελιχθείς. Αν είσαι ικανοποιημένος, όλα καλά. Αν όμως δεν βρίσκεις επαγγελματικό αντίκρισμα —σε ένα γραφείο ή ως freelancer— τότε αρχίζουν να μπαίνουν ερωτήματα: ‘Θέλω να έχω μια πορεία προς αυτή την κατεύθυνση;’ ‘Τι πρέπει να βελτιώσω;’ Ίσως κάτι που νόμιζες, τελικά δεν ισχύει.
Γι αυτό πρέπει να είσαι διαλλακτικός, ανοιχτόμυαλος, να έχεις τη διαύγεια να πεις ‘αυτό δεν μου κάνει και θέλω να το αλλάξω. Οπότε θα κάτσω, θα δουλέψω, θα παρατηρήσω, θα κάνω έρευνα, θα συνεχίσω, θα προσπαθήσω’. Αν δεν έχεις αυτή τη διάθεση, δεν γίνεται”.
Και προσθέτει έναν εξαιρετικό παραλληλισμό:
“Σε ζητήματα αυτοβελτίωσης συμβαίνει το ίδιο. Αν δεν αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις κάποιο πρόβλημα, δεν θα πας σε ψυχοθεραπεία.. Θα είσαι αυτός που είσαι! Τώρα, εσύ που το παρατηρείς απ’ έξω, μπορεί να στεναχωριέσαι για τον συγκεκριμένο που είναι έτσι. Αλλά άμα δεν το αντιλαμβάνεται ο ίδιος, δεν μπορείς να του πεις ‘σου έχω κλείσει ένα ραντεβού να πας για ψυχοθεραπεία’.“
Η Εργασιακή κουλτούρα και οι σχέσεις
Η Mascista έχει απορρίψει κατηγορηματικά την τυπική σχέση “αφεντικό-υπάλληλος”. Σύμφωνα με τον Ξενάκη: “Δεν λειτουργούμε με τη λογική ‘αφεντικό–υπάλληλος’. Η σχέση εδώ είναι πολύ φιλική, υπάρχει συνεργασία και ζύμωση — εξελισσόμαστε όλοι μαζί. Προσπαθούμε να καλύπτουμε όλες τις φάσεις και τις ανάγκες που μπορεί να προκύψουν σε μια παραγωγή.”
Αυτή η νοοτροπία επεκτείνεται και στις εξωεργασιακές δραστηριότητες: “Κάνουμε και καραόκε, και διάφορα άλλα. Συνήθως μαζευόμαστε Παρασκευές βράδυ— όχι όλες τις Παρασκευές βέβαια. Έχει τύχει να κάνουμε και ταξίδια όλοι μαζί. Γενικά, έχουμε μια πολύ φιλική σχέση εδώ στο γραφείο και το επιδιώκουμε αυτό.”
Ο Δέμης αναφέρει ότι θα ήθελαν να δίνουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο στους εργαζόμενους για προσωπικά projects: “Θέλουμε ανά φάσεις να αφήνουμε λίγο πιο χαλαρό χρόνο σε κάποιους να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά λόγω συνθηκών δεν έχουμε καταφέρει ακόμα να το κάνουμε αυτό.”
Ο Ξενάκης εξηγεί την πρόκληση:
“Όταν ένα γραφείο απαρτίζεται από τόσο κόσμο, δημιουργούνται μεγάλες ευθύνες, τόσο απέναντι στους εργαζόμενους όσο και στους εαυτούς μας. Αυτό συνεπάγεται και μεγάλα σταθερά έξοδα, που σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει συνεχής παραγωγή έργου για να καλύπτονται. Έτσι περιορίζεται ο ελεύθερος χρόνος για όλους.”
Το μέλλον της Mascista – Ταινίες!
Το όραμα για το μέλλον της Mascista είναι ξεκάθαρο και φιλόδοξο: “Το όραμα είναι κάποια στιγμή να φτάσουμε στο σημείο να φτιάχνουμε δικό μας content – ταινίες, σειρές κλπ.,” εξηγεί ο Ξενάκης. “Τώρα συμμετέχουμε σε παραγωγές μεγάλου μήκους, και μπαίνουμε και ως παραγωγή και ως σκηνοθεσία στο επόμενο project.”
“Και οι πέντε ουσιαστικά είμαστε δημιουργοί. Και οι πέντε έχουμε τις δικές μας αναζητήσεις και πράγματα που θέλουμε να φτιάξουμε,” συνεχίζει, “οπότε θέλουμε αυτό να το εξελίξουμε από το να είμαστε ικανοποιημένοι απλά με την ανάθεση και το όραμα κάποιου άλλου προς υλοποίηση.”
Ήδη αυτό το καλοκαίρι, το στούντιο ξεκινά προπαραγωγή για μια ταινία μεγάλου μήκους, με πιο δικό τους concept, σε συνεργασία με άλλη εταιρεία, ως συμπαραγωγή και συνσκηνοθεσία.
Ο λόγος που μεγαλώνει η ομάδα είναι ακριβώς η απόπειρα να κάνουν το δημιουργικό τους όραμα πραγματικότητα: “Επενδύουμε σε ανθρώπους που έχουν μια σχετική δυναμική και προσπαθούμε να τους εκπαιδεύσουμε. Προσπαθούμε να καλύπτουμε όλες τις φάσεις και τις ανάγκες που μπορεί να προκύψουν σε μια παραγωγή, ώστε να μεγαλώσουμε κι άλλο, να αναλαμβάνουμε πιο σύνθετα projects και στο μέλλον να μπορούμε να εκφράσουμε και τα δικά μας δημιουργικά θέλω.”
Μια τελευταία ματιά – Πέρα από τα φαινόμενα
Φεύγοντας από τη Mascista, κουβαλούσα μια αίσθηση ξαφνιάσματος και ανακάλυψης. Ενώ η διαδικτυακή παρουσίαση του στούντιο με το team ως “θίασος με πολύχρωμα κοστούμια” με είχε προετοιμάσει για κάτι πιο εμπορικό και mainstream, αυτό που συνάντησα ήταν κάτι πολύ πιο βαθύ και ουσιαστικό.
Πέρα από τις εντυπωσιακές στυλιστικές επιλογές στην παρουσίασή τους, η ψυχή της Mascista έχει περισσότερα κοινά με τα καλλιτεχνικά ρεύματα των αρχών του 20ού αιώνα – ριζοσπαστική, πειραματική, avant-garde. Είναι σαν να έπεσες πάνω σε μια άγνωστη εξπρεσιονιστική τζαζ μπάντα που παίζει σε υπόγειο κλαμπ, ενώ εσύ νόμιζες ότι πας σε μια pop συναυλία!
Το σπουδαιότερο: κατάφεραν το ακατόρθωτο. Μια ομάδα ΠΕΝΤΕ ατόμων που συνεργάζονται αρμονικά, μοιράζονται το όραμα και κρατούν την καλλιτεχνική τους ακεραιότητα μέσα στο απαιτητικό πεδίο της animation βιομηχανίας. Και όχι μόνο επιβιώνουν, αλλά προχωράνε σταδιακά προς την πραγματοποίηση του ονείρου τους – να δημιουργήσουν τις δικές τους ταινίες με τη δική τους καλλιτεχνική ματιά.
Αν κάτι μένει από αυτή τη συνάντηση, είναι πως η προσωπική οπτική, το πάθος για το craft και η αυθεντική αφοσίωση στο δημιουργικό όραμα είναι αυτά που πραγματικά ξεχωρίζουν – και τελικά, αυτά είναι που έχουν σημασία.
Το Mascista Animation Studio βρίσκεται στον Χολαργό Αττικής και αποτελείται από τους founders Πάνο Ξενάκη, Κωνσταντίνο Δέμη, Βασίλη Κωλέττη, Νίκο Σπαθή και Σίμο Μαγκλιβέρα, καθώς και μια ομάδα ταλαντούχων animators και καλλιτεχνών. Θα βρείτε περισσότερα για αυτό το καταπληκτικό στούντιο στο επίσημο site του.
Ακολουθήστε το 3D Trek στο Instagram, Facebook και LinkedIn και γίνετε μέρος μιας δυναμικής κοινότητας 3D δημιουργών! 📢 Μείνετε ενημερωμένοι για εκπαιδευτικά προγράμματα και σχολές 3D, μαθήματα Blender, ανακαλύψτε ταλαντούχους καλλιτέχνες, και μάθετε πρώτοι για εκδηλώσεις, events και τις τελευταίες εξελίξεις της 3D βιομηχανίας! 🚀✨
